Festival programında yer alan yerli yapımlardan ne yazık ki yalnızca 4′ünü izleme fırsatı buldum ve hepsinin ardından mutlu ve umutlu bir şekilde ayrıldım salondan. Bu mutluluk ve umudun başlıca nedenleri ilk ya da ikinci filmlerini çeken yönetmenlerin sayısı, filmlerinin başarısı ve seyircinin gerek kapıda oluşturduğu kuyruk, gerekse salonda merdivenleri dahi doldurmasıydı. Karnaval, festival kitapçığındaki tanıtım yazısının ilk cümlelerini okuduğum andan itibaren merak ettiğim bir ilk-filmdi: “36 yaşındaki Alis, babası onu evden kovunca arabasında yaşamaya başlar. Sokakta tıraş olur, annesinin arabasına getirdiği yemekleri yer, onun gazetede işaretlediği iş ilanlarına başvurur. Sonuç alamadığı iş görüşmelerinden sonra bir gün kendini evden eve “Karnaval” halı yıkama makinesi pazarlarken bulur. Karnaval ile Alis arasında sıra dışı bir dostluk başlar, hatta Karnaval arabanın ön koltuğunu bile kapar. Artık o da arabada yaşamaya başlamıştır.”
Karnaval, Serdar Orçin ve Tülin Özen‘i, çok sevdiğim iki oyuncuyu duygusal, gerçek, içten ve tanıdık bir hikayede bir araya getirmiş. Anne rolündeki İpek Bilgin ise filmin komedi kısmının önemli bir yüzdesini omuzlarında taşımış. Büyük şehre kaçma tutkusu, baba-oğul ilişkileri ve hayattaki amacını aramak üzerine yazılan iyi bir senaryo, iyi bir ilk-filme dönüşmüş. Gösterimden sonra soruları yanıtlayan yönetmen Can Kılcıoğlu‘nun heyecanı gözlerinden okunuyordu. Filmin İzmir’de geçtiğini ve yönetmenin de şehrinin insanlarını iyi tanıyan bir İzmirli olduğunu da ekleyeyim.
